Last Drive

Μένοντας πιστός σε ότι κάνεις, πιστεύοντας πάντα στην αυθεντικότητα σου και με τον ήχο σου να παραμένει άφθαρτος 15 χρόνια
από την τελευταία σου κυκλοφορία, τότε η μοναδικότητα σου είναι αναμφισβήτητη
Με τους ήχους των have mercy, final kick, valley of death,hell to pay, whisper her name, black limo, every night,overloaded,bad roads...
να ηχούν ακόμα στα αυτιά μου όπως τότε που ήμουν έφηβος και η ιδέα του ροκ ν ρολλ ήταν ανύπαρκτη στα ελληνικά δεδομένα βρίσκομαι να παίρνω συνέντευξη από τους last drive.
ένα γκρουπ που ποτέ δεν σου έδωσε την αίσθηση ότι κάτι έχει
τελειώσει ούτε όταν έκαναν αυτό το μεγάλο κενό στην δισκογραφία τους.
πως 8α μπορούσε άλλωστε όταν ακόμα βλέπω νέα παιδιά να ψάχνουν στο ίντερνετ να βρουν τα τραγούδια τους και να κρατάνε ζωντανή την μουσική
τους και η μουσική να κρατάει ζωντανούς αυτούς.

Η μουσική έχει την μαγεία να την ανακαλύπτεις στα φθαρμένα τύμπανα στην σκονισμένη ταστιέρα μιας fender και στα γρατζουνισμένα βινύλια μιας άλλης εποχής.

Πριν από 2 χρόνια ήρθα στο Gagarin για να σας δω μετά από 13 χρόνια ζωντανά.

Στο πρώτο τραγούδι δεν καταλάβαινα ότι το ζούσα αυτό. Το δεύτερο τραγούδι που ήταν το valley of death , είπα τώρα καταλαβαίνω που είμαι. Εσάς πόση ώρα σας πήρε να το καταλάβετε?

Α: Νομίζω ότι το περιέγραψες πολύ καλά και από τη μεριά του συγκροτήματος. Έτσι ακριβώς νιώσαμε κι εμείς, και αυτό οφείλεται πρώτα και βασικά στον κόσμο. Όσο για το Valley of Death, ήταν πάντα ένα τραγούδι που μας «προσγείωνε» στην πραγματικότητα, γι’ αυτή μιλάει άλλωστε. Την πραγματικότητα της μεγάλης πόλης.

Γιατί πιστεύετε ότι θεωρείστε το καλύτερο αγγλόφωνο γκρουπ της χώρας μας.

Α: Δεν πιστεύουμε κάτι τέτοιο, σε καμία περίπτωση. Είμαστε απλώς τέσσερις τύποι που μας αρέσει να παίζουμε και έχουμε χτίσει ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας μας γύρω από τη σχέση μας με τη μουσική. Δεν είμαστε επαγγελματίες μουσικοί, και αυτό μας δίνει μια ελευθερία που πάντα ήταν ζητούμενο για μας, όσο δύσκολο κι αν γίνεται το πράγμα κάποιες φορές. Τέσσερις τύποι που η απόφασή τους να παίξουν μαζί και οι συνθήκες τους έκαναν να ζήσουν πολλές καλές αλλά και (ευτυχώς, λιγότερες) κακές στιγμές.

Μέσα σε 3 χρόνια κυκλοφόρησε best of , Live cd και DVD καινούριο άλμπουμ και βγαίνει και ένα ντοκιμαντέρ με την ιστορία σας. Το χρεωστάγατε στον εαυτό σας ή στον κόσμο?

Α: Πιστεύω ότι τουλάχιστον την ηχογράφηση ενός άλμπουμ κάτω από συνθήκες σαν αυτές που έγινε το Heavy Liquid τις χρωστούσαμε στον εαυτό μας. Ήμασταν χαλαροί, συμφιλιωμένοι με την κατάσταση και δεν γυρεύαμε να αποδείξουμε κάτι. Οι κακές στιγμές ήταν πίσω μας και είχαμε μαζί τους φίλους μας ηχολήπτες, γενικά ήταν μια πολύ άνετη κατάσταση.

Υπάρχει περίπτωση να επανακυκλοφορήσετε τα παλιά σας άλμπουμ γιατί πλέον έχετε και νεανικό κοινό και ψάχνει να τα βρει.

Α: Τα παλιά μας άλμπουμ δεν ανήκουν σε μας, αλλά στην εταιρεία στην οποία ηχογραφούσαμε. Είχε γίνει μία κίνηση για να κυκλοφορήσουν, αλλά δεν είδαμε συνέχεια. Το καλό είναι ότι με το Διαδίκτυο μπορούν να βρεθούν σχετικά εύκολα, όμως το να κρατάς στα χέρια σου ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ είναι κάτι διαφορετικό, το οποίο εμείς τουλάχιστον το εκτιμάμε ιδιαίτερα, ιδιαίτερα αν είναι σε βινύλιο.

Από παλιές σας ηχογραφήσεις έμεινε ποτέ τίποτα απέξω από τους δίσκους και υπάρχει περίπτωση να τα κυκλοφορήσετε κάποια στιγμή.

Α: Υπάρχουν διαφορετικές εκτελέσεις κομματιών από διάφορα άλμπουμ, και κάποιο live υλικό που έχει χαθεί. Όχι πολλά πράγματα όμως.

Το heavy liquid έχει τον ήχο των δυο πρώτων σας άλμπουμ ( underworld, heatwave) Έγινε επίτηδες αυτό, είναι το rock n roll πιο fun για σας?

Α: Νομίζω ότι έχει υπάρχει μια σχετική λιτότητα και εκείνη την περίοδο, όπως και τώρα. Τότε ίσως την προσεγγίζαμε γιατί δεν μπορούσαμε και δεν μας ενδιέφερε να παίξουμε αλλιώς, τώρα επειδή νιώθουμε πιο σίγουροι για την επιλογή της κάθε νότας.

Είναι αφιερωμένο σε μια από τις πιο μεγάλες επιρροές σας, τον Lux Interior

Αλλά όλοι θυμούνται την αφίσα των cramps στο οπισθόφυλλο του underworld shakedown.

Α: Όταν πρωτοείδαμε τον Lux στο Urgh! νομίσαμε ότι ήταν εισβολέας από έναν άλλο κόσμο. Οι Cramps ήταν για μας το γκρουπ που μας έκανε να παίξουμε μουσική, μαζί με τέσσερα-πέντε ακόμη. Τραγούδια όπως το “I was a teenage werewolf” εξέφραζαν με μεγάλη ακρίβεια το πώς νιώθαμε τότε. R.I.P.

Ήταν περίεργο να βρεθείτε πάλι όλοι μαζί στο στούντιο μετά από 15 χρόνια

Τι είχε αλλάξει?

Α: Όλα κυλούσαν ήρεμα και οι μόνες εντάσεις προέρχονταν από τους ενισχυτές. Το να παίζεις με τους ανθρώπους που πρωτάρχισες να παίζεις μουσική είναι πάντα απολαυστικό.

Θα ξαναβγείτε στην Ευρώπη για περιοδεία?

Α: Υπάρχει πιθανότητα, αν και είναι νωρίς ακόμα για να πούμε. Πέρυσι παίξαμε στην Ιταλία, στην Pescara, σε μια πόλη που είχαμε ξαναπαίξει στην πρώτη μας περιοδεία, το …1987! Υπήρχαν άνθρωποι εκεί που μας είχαν δει τότε, και μας ξανάδαν και πέρυσι.

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε από δικό σας label. Έχετε κακά προηγούμενα με δισκογραφικές; Γιατί διαλυθήκατε μετά το πρώτο σας άλμπουμ σε πολυεθνική?

Α: Κυκλοφορήσαμε το Heavy Liquid στη δική μας εταιρεία γιατί πιστεύουμε στην αυτοδιαχείριση, γιατί θέλουμε να ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι την κλίμακα της κατάστασης που δημιουργούμε και γιατί επιθυμία μας είναι το υλικό μας να μείνει στα χέρια μας. Δεν είναι εύκολο, έχει κάποιο τρέξιμο, αλλά πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο. Όταν πήγαμε σε πολυεθνική το ’93, η κατάσταση έπαιρνε μια τροπή πολύ άσχημη, το σκυλάδικο κυριαρχούσε και το underground είχε πάρει τη κάτω βόλτα. Οι πολυεθνικές έπαιρναν τα γκρουπ και έπειτα δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, βεβαίως. Οι άνθρωποι που συναντήσαμε δεν ήξεραν πώς να χειριστούν ένα ροκ συγκρότημα και αυτό προστέθηκε στα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε, έτσι ήρθε η διάλυση.

Αληθεύει ότι στις αρχές του 90 σε μία συναυλία σας στο Βερολίνο στο απέναντι μαγαζί έπαιζαν οι Nirvana?

Α: Είναι αλήθεια, μόνο που δεν έγινε στο Βερολίνο, αλλά στην Κολωνία τον Αύγουστο του 1991. Νομίζω έπαιζαν μαζί με τους Dinosaur Junior και τους Sonic Youth, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα του club. Ένα μήνα μετά βγήκε το Nevermind, και όλα άλλαξαν γι’ αυτούς. Εμείς παίζαμε μαζί με τους Dead Moon στο Rose Club, ένα ιστορικό μικρό club της Κολωνίας. Μέναμε στον επάνω όροφο του κλαμπ. Στο διπλανό κλαμπ έπαιζαν οι All, με τους οποίους είχαμε μερικές ημερομηνίες μαζί. Μετά τα live ο κόσμος άναψε φωτιές στο δρόμο και άρχισε να τζαμάρει με κρουστά και βαρέλια.

Θυμάστε κάτι χαρακτηριστικό από κάποια συναυλία σας στην Πάτρα

Α: Μου έχει εντυπωθεί έντονα μια πολύ δυνατή συναυλία στο Drum, το 94 ή το 95, ίσως ήταν η τελευταία καλή συναυλία μας. Το club ήταν γεμάτο κόσμο και παίζαμε πολύ δυνατά, είχαμε κουβαλήσει δικό μας backline, περισσότερο υλικό από το Subliminal. Υπήρχε βαριά ατμόσφαιρα στο γκρουπ, αλλά το live μας είχε αποζημιώσει. Το ίδιο βράδυ φορτώσαμε τους ενισχυτές στο βαν και την «κάναμε» για πίσω. Θυμάμαι το δρόμο και τα φώτα μέσα στη νύχτα, και ότι σκεφτόμουν ότι όπου να’ ναι το πράγμα τελειώνει. Την πρώτη φορά που παίξαμε στη Πάτρα πρέπει να ήταν το ’85, σε ένα μικρό μπαρ που υπήρχε τότε, το Cinema. Έπειτα στην Ομόνοια, που ήταν τρομερός χώρος και στη συνέχεια στο Drum…Είχαμε έρθει και μαζί με τους Cosmic Teds. Η Πάτρα είχε πάντα δυνατές μπάντες. Το ταξίδι στην Πάτρα σήμαινε ότι θα ξαναβρίσκαμε καλούς φίλους, ότι θα περνούσαμε ωραία ανάμεσα σε κόσμο που ήξερε τι «τρέχει». Αν αρχίσω να εξιστορώ όλες τις φάσεις που μου έρχονται στο μυαλό, δεν θα φτάσει η σελίδα.

Τι να περιμένει ο κόσμος που δεν σας έχει ξαναδεί στην σκηνή και έχει ακούσει τόσες ιστορίες για τα live σας.

Καλύτερα να ξεχάσει όσα έχει ακούσει για μας και να μας δει στη σκηνή χωρίς να έχει κάτι στο μυαλό του. Παίζουμε rock’n’roll, και μόνο έτσι μπορείς να το χαρείς πραγματικά,.